De hedendaagse Franse jazzscene beschikt over een grote vitaliteit en originaliteit, het zijn vooral Franse jazz musici die nieuwe wegen bewandelen in de Europese jazz van nu. Er is een geweldige openheid ten opzichte van alle muzikale culturen, genres en tendensen zonder de eigen traditie te verloochenen. Een muzikant die al deze eigenschappen in zich verenigt, is bij uitstek sopraan saxofonist Emile Parisien. Het geluid van zijn sopraansax is onmiddellijk te herkennen, iets wat kenmerkend is voor de groten in de jazz. Het sextet bestaat uit Emile Parisien op sopraansax, Theo Croker op trompet, Roberto Negro op piano, Manu Codjia op el.gitaar, Joe Martin op contrabas en Nasheet Waits op drums. Een beetje in tegenspraak tot mijn bewieroking van de Franse jazz is de bezetting op dit album, want alleen Emile en Manu zijn Frans, Theo, Joe en Nasheet komen uit de V.S. en Roberto is een echte wereldreiziger, hij is van Italiaanse afkomst maar groeide op in Kinshasa in de Republiek Congo en tegenwoordig woonachtig in Frankrijk. Eigenlijk is hier dus sprake van een mengeling van Amerikaanse en Europese jazz.

Het is moeilijk voor te stellen dat het lieflijke openings- en titelnummer “Louise” is gecomponeerd met spinnen in gedachten, het betreft hier de grootschalige beeldhouwwerken en installaties van de Frans-Amerikaanse artieste Louise Bourgeois waarin de reusachtige spin Maman een belangrijke rol speelt als beeld van het moederschap vooral uitgedrukt in de metafoor van weven, iets dat ook een belangrijke rol speelt in de muziek van Parisien. De kwaliteit van deze topmusici is goed te horen in de spetterende uitvoering van Joe Zawinul’s “Madagascar” dat voort dendert als een sneltrein. “Memento” is geïnspireerd op de milongas, een langzame vorm van de tango, Parisien componeerde het oorspronkelijk voor het duo album Abrazo met Vincent Peirani. Hier horen we een langere versie die is verdeeld in drie delen, “Part I”, “Part II” en “Part III”. Het is hier weer een hele ander facet van zijn spel dat Parisien laat horen, in “Part I” klinkt hij romantisch zoals de grote voorloper op de sopraansaxofoon Sydney Bechet maar uiteraard zonder diens nu ergerniswekkende en ouderwetse vibrato in zijn spel.

“Part II” bevat heerlijk modieus pianospel van Negro, terwijl in”Part III” het tempo omhoog vliegt en er wordt opgestoomd naar een fraaie apotheose middels flitsend trompetspel en razendsnel spel op de sopraansax, super ! In het bijna melancholieke “Il giorno della civetta” van Roberto Negro zijn er fraaie samenklanken van trompet en sopraan en vooral lyrische klanken van de el. gitaar van Codjia. In het vrolijke “Jungle Jig” van Manu Codjia wordt er weer uit een heel ander vaatje getapt, opgejaagd door stuwend drumspel speelt alles zich af in een moordend tempo, terwijl er toch fantastisch wordt gemusiceerd. Afgesloten wordt er met het sfeervolle “Prayer for Peace” van Theo Croker , helaas een uiterst actuele titel. Deze bede is behoorlijk indringend met gedragen klanken, indrukwekkende en aangrijpende muziek. Een van de albums die de afgelopen tijd het meeste indruk op mij heeft gemaakt.

Jan van Leersum.